Άρθρο από την Ελευθεροτυπία

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=37781
«Φάπα» σε Σανιδά για συμβασιούχους
Των ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ ΕΛΕΝΗΣ ΔΕΛΒΙΝΙΩΤΗ

Ράπισμα στην παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά στο θέμα των συμβασιούχων και ανατροπή στην πράξη των δικονομικών δεδομένων αποτελεί η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (τρίτο Τμήμα) για τους συμβασιούχους που ανακοινώθηκε χθες.

Με την απόφαση αυτή παρέχεται η πρωτοβουλία στους Ελληνες δικαστές να κρίνουν ξεχωριστά την υπόθεση κάθε εργαζόμενου-συμβασιούχου και να αποφανθούν αν παραβιάζεται το πνεύμα της Ευρωπαϊκής Οδηγίας. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι στην απόφαση αναφέρεται ότι ο νόμος 2112 που υπάρχει ήδη από το 1920 αποτελεί ισοδύναμο νομοθετικά μέτρο για την προστασία των συμβασιούχων που απασχολούνται με συμβάσεις έργου. Ο νόμος αυτός ορίζει ως λυδία λίθο της μονιμοποίησης ή όχι των εργαζομένων την απασχόληση σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες της υπηρεσίας.

Είναι σίγουρο ότι με βάση τα νέα δεδομένα μπορούν να διεκδικήσουν τη δικαίωσή τους στα δικαστήρια με πολλές πιθανότητες μονιμοποίησης μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων όπως οι 5.500 πυροσβέστες και οι περίπου 4.000 εργαζόμενοι στο υπουργείο Πολιτισμού, στους οποίους, με απόφαση της Βουλής, ύστερα από ρύθμιση που προώθησε ο υπουργός Αντώνης Σαμαράς μετά τις κινητοποιήσεις τους στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, η σύμβασή τους παρατάθηκε μέχρι το τέλος του χρόνου.

Το όλο θέμα έφτασε στο Ευρωδικαστήριο μετά από προσφυγή 14 εργαζομένων στο Δήμο Γεροποτάμου στο Μονομελές Πρωτοδικείο Ρεθύμνης. Οι 14 εργαζόμενοι συνήψαν το 2005 συμβάσεις ορισμένου χρόνου -ορισμένοι διαδοχικές- οι οποίες δεν ανανεώθηκαν μετά τη λήξη τους. Ζήτησαν λοιπόν, με την προσφυγή τους να χαρακτηριστούν συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου με το επιχείρημα ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρεθύμνης όμως παρέπεμψε το θέμα στο Ευρωδικαστήριο, το οποίο κλήθηκε να απαντήσει εάν το διάταγμα 164/2004 είναι σύμφωνο με την κοινοτική νομοθεσία και ειδικότερα με τις διατάξεις της συμφωνίας πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία ενσωματώθηκε στην κοινοτική οδηγία 1999/70. Αυτή η συμφωνία-πλαίσιο έχει στόχο την αποφυγή καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών.

Η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου υπενθυμίζει ότι όταν στη νομοθεσία κάθε κράτους-μέλους προβλέπονται μέτρα που αποτρέπουν την καταχρηστική χρησιμοποίηση συμβάσεων έργου, τότε η συμφωνία-πλαίσιο δεν αποτελεί κώλυμα για την εφαρμογή κανόνων της εθνικής νομοθεσίας που απαγορεύει να μετατρέπεται η σύμβαση έργου σε σύμβαση αορίστου. Δηλαδή για το Ευρωδικαστήριο η απόλυτη απαγόρευση της μετατροπής μιας σύμβασης έργου σε σύμβαση αορίστου χρόνου δεν έρχεται σε αντίθεση με την κοινοτική νομοθεσία. Αντίθετα, το Ευρωδικαστήριο δίνει στον εθνικό δικαστή τη δυνατότητα να εκτιμήσει κατά περίπτωση τις υποθέσεις των συμβασιούχων και να αποφανθεί για τη μονιμοποίησή τους ή όχι.

Σχετικά με το θέμα ο εργατολόγος Χρήστος Νικολουτσόπουλος δηλώνει: «Το πρόβλημα στην Ελλάδα ήταν η άρνηση ορισμένων δικαστηρίων να δουν τα αίτια και τις ενδεχόμενες λύσεις του προβλήματος με γνώμονα την αποτελεσματική προστασία των συμβασιούχων, που είναι και η ουσία του νόμου, και η προσκόλλησή τους σε μια τυπική ανάγνωση των διατάξεων. Μετά την απόφαση αυτή του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων -συνεχίζει ο κ. Νικολουτσόπουλος- είναι επιβεβλημένο τα ελληνικά δικαστήρια να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά το πρόβλημα, απαλλαγμένα από προκαταλήψεις και απολυτότητες». *